ПРЕД БЕЛАСИЦА – ИВАН ВАЗОВ
„Празнува македонскиот император.
Шум, викот. Се пенат рујните вина.
Надвор е бура…џагорат знамиња.
Ноќта реве, бучи ужасен ветар.
Војската спие под темна пелена… Тука-таму оган на борбениот театар…
Во еден миг Самуил се најде под својот свилен шатор
ја спушти полната чаша, скокна…
Тој слушаше неподвижен, блед, исплашен, со наежена коса, речиси исплашен…
(О, Боже! – шепотат војводите.)
…И мисли македонскиот император
дека го слуша во писокот на горскиот ветар
плачот на дваесет слепи полкови…“.
