Никола Денсусиану (Nicolae Densusianu) (1846-1911) e Трансилванец, подоцна романски етнолог и колекционер на романскиот фолклор. Неговото најголемо дело, по кое е и познат е објавено постхумно во 1913 година, а тоа е книгата Праисториска Дачиа (Dacia Preistorică). Денсусиану комбинира студии на фоклор и компаративна религија со археологија за да ја конструира теоријата за праисториските култури на Дачиа.
Во неговата книгата Праисториска Дачиа, имаме записи за Македонците од антички автори.
– The entire Macedonia, a country with great political ideals and ruler of the world in the times of Alexander the Great, had had in ancient times a Pelasgian population (Justinus, lib. VII. 1. 1).
Превод: Целокупна Македонија, земја со големи политички идеали и владари на светот, во времето на Александар Велики, имала во античките времиња Белазгиска популација (Јустинус).
– Macedo, the national patriarch of Macedonia, appears in the ancient genealogy of the peoples from the Hem peninsula, as a descendant of Pelasg (Apollodorus, Bibl. lib. III. 8).
Превод: Македо, националниот патријарх на Македонија, се појавува во античката генеаологија на луѓето од Балканот, како потомок на Беласг (Аполодорус).
– Herodotus also writes that the Pelasgians who dwelt in the region of Pindus were called Macedoni (lib.I. 56).
Превод: Херодот исто така запишал дека Белазгите кои живеат во регионот на Пиндус беа наречени Македони (либ.1.56).
– The ancient populations of Illyria were of the same nationality as the Macedonians (Appianus, Bell. Mithr. 55). The various tribes of this region, Liburnii, Dalmatii, Iapozii, Dindarii, Brygii, Byllionii, Taulantii, Dasaretii, Ardieii, Dardanii, etc, had Pelasgian names, mores and traditions.
Превод: Античката популација на Илирија беше од истата националност како Македонците (Апианус). Различните племиња од овој регион, Либурни, Далмати, Лапози, Диндари, Бриги, Бајлиони, Тауланти, Дасарети, Ардиели, Дардани, итн, имаа Белазгиски имиња но и традици.
– A son of king Amynta III of Macedonia (392-368bc) is also called Balacros. Another Balacros from Macedonia was in the guard of Alexander the Great, and finally, a third Balacros was the commander of his light troupes (Arrianus, De exp. Llib. I. 29. 3; II. 12. 2; III. 12. 3).
Превод: Синот на кралот Аминта 3 од Македонија (392-368 п.н.е.) е исто така наречен Белакрос. Друг Белакрос од Македонија беше во гардата на Александар Велики, и конечно, третиот Белакрос беше командант на неговите војски (Арианус).
– Athenians had been Pelasgian (lib. VIII. 24). The strong wall which once surrounded the acropolis of Athens had been built by Pelasgians, Pelasgikon teichos (Herodotus, lib.V.64).
Превод: Атињаните беа Белазгици (либ. 7.24). Силниот ѕид кој го опкружуваше акрополот на Атина беше изграден од Белазгите и го носи името Беласгикон теихос (Херодотус).
– (Fragm Hist. grace. II. 111. 17; IV. 457. 3). Even in the times of the Roman Empire a part of the city of Athens was called Palasgicon (Strabo, lib. IX. 2. 3; Ibid. V. 2. 3; V. 2. 8).
Превод: Дури и во времето на Римската Империја, дел од градот на Атина носеше име Беласгикон (Страбо).
